Wyzwolenie

Nie jestem młody, mam swój ukształtowany gust i smak artystyczny - nie lubię formalizmów, awangardy polegającej na lekceważeniu słowa w teatrze, efekciarstwa, niepotrzebnych brutalizmów, tandety i chamstwa oraz wszechogarniającej głupoty, która panoszy się (niestety) również na deskach sceny.

Teatr jest dla mnie magicznym miejscem, gdzie staje się sztuka, miejscem wspólnoty widzów i artystów, świątynią sztuki, z której wychodzimy poprawieni, lepsi. W tym dramacie jest nieprawdopodobna siła, która nie zwietrzała, są postawione najważniejsze pytania o sens życia, tworzenia, o granice cierpienia. Pytania o Naród, o Polskę, której przecież wtedy nie było - a teraz jest i chociaż marzyli o Niej i walczyli o Nią nasi ojcowie, teraz tak niewiele jesteśmy w stanie dla niej zrobić, poświęcić. Wielu z nas opuszcza kraj, w pogoni za dobrobytem wybiera inne miejsca na świecie. Pozostaje pytanie o przyszłość, czy w jednoczącej się Europie Polska przetrwa za sto lat? I czy jest ważna dla współczesnego widza, ta - Polska?